Odpłynęli do Hilo

Stanisław Wawrykiewicz, rocznik 1953, sopocianin z urodzenia, muzyk z zamiłowania, turysta,
niezrównany wykonawca ballad Mirosława Hrynkiewicza, przy własnym, klasycznym akompaniamencie gitarowym, znany wszystkim, mającym styczność z nurtem piosenki turystycznej, po długich namowach zasilił szeregi Chóru swym pięknym, ciepłym basem oraz nietuzinkową osobowością.
Tych, którzy nie wiedzą kim był, z czego słynął, odsyłam do Wikipedii oraz archiwów
na stronach Ogólnopolskiego Turystycznego Przeglądu Piosenki Studenckiej Bazuna (bazuna.org.pl),
której był jednym z prawykonawców oraz Ogólnopolskiej Turystycznej Giełdy Piosenki Studenckiej
w Szklarskiej Porębie (gieldapiosenki.pl), gdzie był jednym z Szarych Łosi Giełdowych.
Niejeden z chórzystów, zwłaszcza starszych, uczestniczył w czasach studenckich w owych przeglądach
i miał w pamięci Staszka jako wykonawcę, gwiazdę, wreszcie jurora. Mało kto wie, że chłopiec
w podkolanówkach i grubych okularach, występujący w dziecięcym chórku towarzyszącym Czerwonym Gitarom
w piosence “Anna Maria”, to również Staś. Aż tu nagle po czterdziestu latach potrafił odnaleźć się 
w klimatach szantowych. Miło więc było występować z Nim na wspólnej scenie.
Ponieważ posiadał również zdolności informatyczne oraz dobrej klasy sprzęt nagrywający,
zamieszczał opracowane przez siebie nagrania z prób na chórowym forum, co znacznie ułatwiało
chórzystom przyswajanie repertuaru.
Stanisław był niezwykle towarzyski i przyjacielski. Zawsze stanowił centrum tradycyjnych, nocnych śpiewów
przy ognisku, gromadząc wokół siebie grupkę fanów, a zwłaszcza fanek.
Dzięki Niemu turystyczne biwaki w górach i na spływach kajakowych, na których bywał, nie rozbrzmiewały ogólnie znanymi przebojami typu “Ukraina”(Hej sokoły!), ale wartościowymi, nastrojowymi piosenkami poetyckimi. Szczególnie zaś pięknie brzmiała “Ballada o oceanie sinowłosym”, wykonywana przez Staszka
na pokładzie “Zawiszy Czarnego”, w trakcie chórowych rejsów.
Staszek Wawrykiewicz był też wielkim miłośnikiem jazzu. Zawsze zachwycał się talentem Joanny Knitter,
którą nazywał swoją wychowanką i często informował towarzystwo o kolejnych krokach i sukcesach Asi
na drodze jej edukacji i kariery. Wielka szkoda, że teraz, kiedy Chór nagrał płytę z towarzyszeniem właśnie Joanny, Staszek już nie uczestniczył w tym wydarzeniu.
Staszka można było spotkać tam, gdzie słychać śpiew, zatem niewątpliwie dobre miał serce.
Nie okazało się jednak ono wieczne. Zawiodło Go 7 lutego 2018 r. w trakcie sesji fotograficznej wschodzącego słońca, na molo w swoim ukochanym Sopocie.
Chociaż na turystycznym szlaku preferował Staszek wędrówki po górach lub spływy kajakowe,
to jednak pochłonęło Go morze i odpłynął jak marynarz. Do Hilo.

Marek “Tuć” Sławski